Nastrój dzisiaj jakiś taki... płaczliwy, smętny. W związku z moimi zawrotami głowy mam dalsze skierowania na dalsze badania, m.in. na - rezonans magnetyczny - w tę sobotę. Dzisiaj otrzymuję sms z informacjami jak mam się przygotować, co robić, czego nie robić i jak badanie będzie wyglądało. Cholera jasna, boję się tego zamknięcia w tubie. Boję się, że z niej nie wyjdę.

Wyruszam z domu ponownie z butkami do naprawy do szewca. Wczorajszych nie podjął się naprawiać. Powiedział, że podbicia już nie da się naprawić bo tam w środku jest tektura, za bardzo się już porozklejało i nawet jak on mi to sklei to będzie się trzymało dwa lub trzy dni. Ufam mu, bo został mi polecony przez kilka osób. Przynajmniej uczciwi. Mógł przecież skleić, wziąć kasę i już. Zostawiłam mu zatem te dzisiejsze.

Jakoś nie mam ani siły ani ochoty stać dzisiaj przy kuchni i gotować. Funduję sobie zatem obiad w bardzo miłej restauracyjce na warszawskiej Chomiczówce - dosłownie vis a vis od zakładu szewca. Wcinam pierś kurzą w jakimś egzotycznym sosie, obłożoną papryką, kabaczkami, jest i słodki ziemniak. PYCHA. Dobiega do mnie rozmowa prowadzona przy sąsiednim stoliku z maturzystą, który właśnie dzisiaj miał egzamin z angielskiego. Pytają chłopaka co było na egzaminie i jak mu poszło. Chłopak odpowiada, że trzeba było m.in. napisać rozprawę na temat czy psa zabierać do pracy i co przemawia za tym, a co przeciwko. Młodzieniec opowiada w jaki sposób podszedł do zagadnienia. Jestem tym bardzo podbudowana, bowiem skoro mamy tak inteligentną młodzież, nasz kraj ma przyszłość.

Idę do przystanku autobusowego po drodze mijając bazarek. Kupuję młode ziemniaczki na obiadek na jutro. Wsiadam do autobusu. Wszyscy w dupie mają informację o zachowaniu odstępów, o dozwolonej ilości pasażerów. Wysiadam. Po drodze do domu wstępuję do piekarni po mój chlebuś. P anie już wiedzą jaki chlebuś kupuję i tenże ląduje mi na ladzie zanim jeszcze buzię otworzę. Wiedzą, że bochenek trzeba mi tylko przekroić na pół i nie kroić, bo ja część zamrożę. Jest akurat jeszcze mleko - takie, co krowę widziało. Kupuję dwie butelki. Mleczko się zsiądzie w bańce (tak, tak, prawdziwa bańka na mleko.) i będzie papu do ziemniaków, i przy okazji serek pyszny - robiony "tymy ręcamy i tymy palcyma", a i przy okazji pyszna i serwatka "na zdrowotność". A przy okazji myśl biegnie mi ku dawnym czasom na moją Saską Kępę do okresu dzieciństwa. Chodził wtedy po naszej ulicy mleczarz i rozwoził mleko w dużych blaszanych baniakach. Dzwonił wieczorami do naszych domów. My wychodziliśmy z garnkami, a on blaszanym kubkiem wlewał nam do nich mleko. A pachniał przy tym tak cudownie taką świeżością, wsią, sianem i mlekiem właśnie. Ech, wspomnień czar. Nie ma już mleczarza, nie ma Mateńki, nie ma mnie tam.

Kieruję się już ku domowi, ale przy okazji jeszcze chcę wstąpić do jeszcze jednego sklepu po pomidory i ogórki. Czuję jednak zmęczenie. Siadam na ławeczce tylko na pięć minut. Pogoda jest w porządku. Robię fotki moim telefonem, może potem w pochmurny i burzowy dzień poćwiczę znów rękę w rysowaniu. Kupuję pomidory i ogórki, idę jeszcze do pieczywa po bułeczki poznańskie. Przede mną jakiś gość przebiera w tychże bez rękawiczek, bez nawet plastikowej torebki, po prostu gołymi rękami w dupie mając wszystko.

Cały czas jednak nastrój jest jakiś taki nijaki. Może to ta cholerna sytuacja z tym koronowanym włóczykijem, który jakoś u nas nie chce ustąpić. Może to świadomość, że siedzenie na czterech literach w domu i ograniczanie wyjść tylko po zakupy spowodowało u mnie to prawie całkowite opadnięcie z sił fizycznych, a ten cholerny kaganiec (czytaj: maseczka) ograniczył mi dotlenienie organizmu? A tak bardzo chce się żyć i jeszcze coś robić: czytać, pisać, malować, rysować, chodzić na spotkania literackie, spotykać się z przyjaciółmi... I ta niepewność jutra jednak pomimo wszystko, strach przed zachorowaniem na to gówno.

Teraz już wiem, skąd ten taki nastrój. Po drodze ze sklepu do domu złapał mnie deszcz.