Dziś ponownie ciut pandemicznie. Ale to później i nie jest to tematem mojego wpisu.

Planowałam od dwóch tygodni wyjście dziś do klubokawiarni na wieczór z muzyką. Dojeżdżam według informacji ZTM. Wysiadam na wskazanym przystanku. Zupełnie nie wiem, w którym kierunku iść, a zanim moja komórka odbierze internet, to dzień przeminie. Pytam więc przypadkowego przechodnia. Wyciąga swoją komórkę. Wynika stąd, że mam spory kawał do dojścia. Rezygnuję w takim razie, gdyż nie mam ochoty ryzykować wracając wieczorem po opustoszałej nieznanej sobie ulicy. Wsiadam do tramwaju i kieruję się do tyłu do siedzenia, w pobliżu którego nie ma innych pasażerów, a zatem zachowany będzie dystans. Nawiasem mówiąc tu, gdzie w danej chwili stoję – pasażerowie dystans mają głęboko w poważaniu. Muszę ich minąć, żeby dojść na upatrzone miejsce. Słyszę od siedzącej kobiety – maska na ustach, nos odkryty - „Pani zapłaci 30 tysięcy”. Odpowiadam, że nie zapłacę ani grosza, wyciągam z torby rozporządzenie z odpowiednim ustępem zaznaczonym na czerwono. Kobieta mówi „Niech pani nie chucha”. Stoję w przepisowej od niej odległości. Mam ochotę zapytać czy wolno mi oddychać, ale wolę przemilczeć. Nawiasem mówiąc przyłbica też nie jest powinnam nosić, gdyż rozregulowuje jednak wzrok, a biorąc pod uwagę, że mam sztuczną soczewkę po zabiegu – jest dla mnie bardzo niewskazana. Siadam na upatrzonym miejscu. Zdenerwowanie jednak mnie nie opuszcza. Tramwaj zatrzymuje się na Placu Konstytucji. O, znana mi okolica, a wieki tu nie byłam. Wysiadam. Idę spacerkiem ulicą Marszałkowską. Mijam adres Pl. Konstytucji 6. Na budynku tablica. Czytam: „W tym miejscu stał dom, w którym mieszkał Lucjan Szenwald – żołnierz i kronikarz I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Zginął w walce o Polskę w r. 1944.” Szkoda, że nie piszą – gdzie. Idę dalej. Mijam Teatr Polonia. Jak to dobrze, że teatry – pod obostrzeniami wprawdzie, ale już jednak działają. Dalej natrafiam kamienicę z ciekawą bramą. Widzę również podwórko. Na bramie kamienicy wisi informacja, że w podwórku wisi obraz Chrystusa Miłosiernego namalowany podczas bombardowania 11 września 1944 przez Pereca Willenberga – artysty plastyka specjalizującego się w malowaniu fresków synagogalnych, który ukrywał się w tym budynku podczas Powstania Warszawskiego. Zaciekawiona wchodzę chcąc zobaczyć ten obraz. Część podwórka ogrodzona blachą. Obrazu nie widzę. Pytam o niego wchodzącą kobietę. Odpowiada, że jest ale za ogrodzeniem, i że taki stan już trwa dwa lata i nic tu nie jest robione. Ciśnie się na usta parę słów. Co robić, ruszam dalej. Mijam witrynę Galerii Książki. Zatrzymuję się chwilkę. Widzę otwarty egzemplarz a w nim ciekawe cytaty. Mijam parę ciekawych budynków. Znam je już dobrze, ale za każdym razem odkrywam je na nowo. Posilam się w przytulnej kawiarence. Nikt mnie nie pyta o maseczkę. Najwyraźniej pracownicy są dobrze zaznajomieni z rozporządzeniami.

Staram się – nawet jak mi jakiś plan nie wypali – zastąpić go czymś innym. Ten spacer był takim właśnie zastępstwem. A po nim jakże cudownie jest znaleźć się pod swoim dachem, słyszeć głośne wymówki kociny, otworzyć drzwi na balkon i wdychać zapach maciejki :) A część zrobionych fotek wykorzystam do malowania kiedy już nadejdą długie zimowe wieczory.