Koronowany włóczykij jednak daje mi się we znaki. Jestem wprawdzie podobno silna, ale jednak bywają dni, w których jest mi bardzo trudno. Bronię się przed złymi nastrojami jak tylko mogę. Siedzenie w domu jednak jest wbrew naturze, mojej na pewno. Stąd właśnie to moje przebywanie na balkonie, tworzenie sobie małego intymnego świata.

Takie odosobnienie na dłuższy czas jednak męczy. Chce się do ludzi, do przyjaciół. Jadę więc dzisiaj do przyjaciółki z lat szkolnych. Jakież jest jej zdziwienie, kiedy mówię jej przez domofon, żeby wyszła na balkon. I tak rozmawiamy - ona na balkonie, ja na podwórku. Wracam do domu przyjaciółka uradowana tym spotkaniem. Wieczorem przyjaciółka dzwoni do mnie płacząc, że tak wielką przyjemność jej sprawiła moja wizyta. Ustalamy, że tych wizyt będzie więcej. Ja z domu zabiorę składane krzesełko turystyczne i termos z herbatą, ona to samo od siebie, i od czasu do czasu posiedzimy w ogródku przynależnym do jej wspólnoty - oczywiście w przepisowej odległości. Lubię te dni weekendowe, podczas których nic nie muszę, a wiele mogę.

Czytam poezje.

To przymusowe zostawanie w domu różnie na mnie wpływa. Bywają dni trudne, bywają i te lepsze. Może to wszystko zależy i od pogody? Dziś akurat słoneczko przyświeca, słucham dużo poezji czytanej przez naszych polskich aktorów. I to mnie zainspirowało. Pomyślałam zatem, że i ja czegoś takiego spróbuję. Zaczynam od wierszy Józefa Tetmajera. Tak, Józefa. Wiersze pt. „Matka”, „Na stawie”, „Żebrak”. Nie są to może arcydzieła, ale tak pięknie przenoszą do trochę innego świata. Wiem. Robię to bardzo nieudolnie. Ale chyba lepsze jest to, niż ograniczanie się do narzekania. Dzień na narzekanie miałam wczoraj, dzisiaj mu mówię „idź precz”.